Hoe was het weekend voor Turkse gelovigen in oktober? Een persoonlijk verhaal

Eind oktober organiseerden wij weer de jaarlijkse weekendconferentie voor Turkstalige gelovigen. Dit weekend is bedoeld voor de onderlinge bemoediging en opbouw in het geloof.
Eén van de deelnemers stuurde ons later dit persoonlijk verhaal:

Lieve broers en zussen,

Ik wil graag met jullie delen wat God heeft gedaan tijdens het Turkse conferentie in oktober in de Betteld in Amerongen.

Net voordat wij daarnaartoe gingen hadden we een gesprek met de advocaat over onze procedure. Dit was geen goed nieuws. We hadden eigenlijk zo’n behoefte aan goed nieuws! Met verwarde gedachten en met zorgen kwamen we aan bij het Turkse weekend…

Onze broers en zussen hebben ons met een glimlach verwelkomd. Een dominee uit Turkije was uitgenodigd en al heel vlug samen met een kopje koffie hadden we een diep, goed gesprek. Het was alsof we in een andere wereld terecht waren gekomen… Het was net of al die zorgen en bezorgdheid minder werden. Het programma begon.

Het woord van God werd met heel veel kracht en passie heel goed gebracht. Ik werd zo blij en gelukkig om naar hem te luisteren. Hij bracht het woord van God op zo een manier dat het diep tot in mijn hart binnen kwam. De dominee liet ons met zachte muziek op de achtergrond alleen met God. Hij zei: ‘sluit je ogen, en heb tijd met God. Vertel Hem alles wat op je hart ligt’. Ik heb mijn ogen gesloten: ‘Ja Heer, help mij, wat voor een wereld ben ik terecht gekomen; hoe moet ik, hoe kan ik wandelen, leven met U? Hoe kan ik mijn vrouw en mijn zoon ondersteunen, liefhebben in deze chaos? Hoe kom ik uit deze chaos waarin ik nu zit?’, zo begon ik te bidden.

Op dat moment zag ik mij zelf, mijn leven als in een documentaire op de televisie aan mij voorbijkomen. Ik keek ernaar. Het was alsof ik in vogelvlucht door alle seizoenen van mijn leven ging. Door stormen heen vloog ik. Door ravijnen en diepe dalen heen met heel veel angst en zorgen…… Ik was bang om afgewezen te worden, kwijt te raken, om verscheurd te worden door wilde dieren… ik vloog en vloog en vloog. Ik vloog in de richting van een licht heel ver weg. Toen ik dichterbij het Licht kwam werd ik rustig vanbinnen, zoals de zon warmte en leven geeft zo gaf dit licht mij warmte en leven. Het was net alsof alle bloemen en dieren zich voor mij in al hun schoonheid zich opstelden. Het was net of ik weer van boven naar beneden kwam en de muziek weer hoorde spelen. Uit mijn ogen kwamen tranen. Voor mij was dit een geschenk, een cadeau van God zelf. Ik dank God, God heeft mij aangeraakt. Heer, raak aan, hen die ziek zijn, die hulp nodig hebben, die zonder uitkomst zijn die ongelukkig zijn. Heer Jezus, ik dank u, Heer ik dank U

Ali