Hoe houden we het samen vol?

Het Corona-virus is zo wijdverspreid over de wereld, dat ik als leek denk: Daar zijn we de komende paar jaar nog niet van af. De een raakt de moed kwijt bij zo’n gedachte, maar mij helpt het bij het nadenken welke keuzes we moeten maken als kerk. Met welke benadering houden we het samen vol, ook als het nog een paar jaar duurt?

Ik ben blij dat er bij de tweede golf met besmettingen meer oog is voor de positie van schoolgaande jongeren, gehandicapten en ouderen in verzorgingstehuizen. Het besef is gegroeid dat je in sommige situaties aparte regels moet hanteren omdat er anders emotioneel of fysiek grotere schade ontstaat. Aan dat rijtje voeg ik graag nog iets toe. Ik denk aan de groeiende groep daklozen en uitgeprocedeerde asielzoekers, aan vluchtelingen die maar een heel klein netwerk hebben en aan hen die vanwege hun geloof in Christus verstoten worden door hun eigen familie en vrienden. Met hen hebben wij dagelijks in ons werk te maken. Laten we samen proberen om diaconale inloophuizen op een veilige manier open te houden tijdens de Coronacrisis. Om pioniersplekken en missionaire samenkomsten te laten doorgaan, mét een kop koffie of thee en soms een maaltijd. Voor sommige mensen zijn dat de enige plekken waar ze ervaren dat ze als mens van waarde zijn. Zulke plekken van hoop moeten we niet sluiten tijdens een crisis.

Sommigen benadrukken dat er in kleine kringen nog veel kan en het belang daarvan is ook los van deze crisis groot. Toch moeten we dan wel eerlijk tegen elkaar zeggen dat het risico op overdracht van het virus niet kleiner is wanneer je met kleine groepjes in huiskamers samenkomt, dan wanneer je met meer mensen in een veel grotere ruimte iets organiseert. In het laatste geval loop je natuurlijk meer risico dat je op sociale media in ongenade valt. Maar dat mag niet het enige zijn waardoor we ons als kerk laten leiden. Hopelijk lukt het iedere kerkelijke gemeente tot een evenwichtige keuze te komen, waarbij we oog houden voor onze roeping in de samenleving.

Een crisis daagt ons uit tot nieuwe keuzes. Niet minder, maar anders en misschien juist meer investeren om als kerk dienstbaar en toegankelijk te zijn voor de samenleving. Als stichting Evangelie & Moslims hebben we de afgelopen maanden niet minder, maar juist meer werk gehad. Voor 2021 hebben we ook extra conferenties gepland, om met kleinere groepen toch iedereen te kunnen uitnodigen. Dat kost ons natuurlijk meer tijd en geld, maar dat is het waard.

Als het goed is ziet onze omgeving wel of we als kerken dingen doen voor ons eigen gemak of comfort, of dat we onze verantwoordelijkheid nemen om mensen te dienen zodat we het samen juist kunnen volhouden. Ik hoop dat we over vijf jaar als kerken zo door mensen herinnerd worden: Zij waren er altijd voor je en ze hielpen ons om het samen vol te houden.

Cees Rentier
directeur