De rust van het beloofde land
Overwegingen bij de zoektocht naar een nieuw asielbeleid.
Het kabinet viel omdat de VVD de instroom van asielzoekers verder wilde inperken. Hoewel de instroom dit jaar minder hoog lijkt te worden dan aanvankelijk gedacht, zal het ons dit najaar waarschijnlijk toch wel blijven bezighouden. Niet alleen vanwege de menselijke drama’s die zich afspelen op de vluchtroutes, maar ook omdat de opvang van nog meer mensen steeds lastiger wordt met het enorme woningtekort.
Al in 2020 erkende de regering dat het VN-Vluchtelingenverdrag en het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens onvoldoende handvatten bieden om goed om te gaan met de huidige grote migratiestromen naar West-Europa. Het asielsysteem heeft tevens de schijn van rechtvaardigheid, maar roept veel vragen op. Een Turk die door Erdoğan gewantrouwd wordt, krijgt zijn papieren binnen enkele weken. Een Koerd of Afghaan die uit een veel uitzichtlozere situatie komt, mag blij zijn na acht jaar procederen een verblijfsvergunning te krijgen. De opvolgster van Rutte, Dilan Yeşilgöz, kwam zelf als asielzoekerskind met een bootje haar vader achterna. Zal die ervaring haar helpen bij de zoektocht naar nieuw beleid voor asiel en migratie?
Welke Bijbelse gegevens inspireren christenen bij deze zoektocht? In het beloofde land aangekomen, moest het volk Israël vreemdelingen en vluchtelingen goed behandelen omdat ze zelf gevlucht waren vanuit Egypte waar ze als migranten onderdrukt werden. Maar niet iedere migratie of vlucht is gehoorzaamheid aan Gods stem en brengt ook niet altijd vrede. Jeremia probeert zijn volksgenoten in Israël ervan te overtuigen dat ze niet naar Egypte moeten vluchten, want het kwaad zal hen daar inhalen. Naar Babel moeten ze gaan. Ze mogen daar vrede zoeken, maar ze verlangen terug naar Jeruzalem. Terug in Jeruzalem missen ze echter de sjaloom van Gods tegenwoordigheid.
Het lijkt me belangrijk om als christelijke gemeente vluchtelingen te helpen er oog voor te krijgen dat het leven in Nederland schaduwkanten zal hebben. Het leven als minderheid in een andere cultuur kan zwaarder blijken dan ze verwachten. Veel huwelijken van vluchtelingen stranden in ons land. De manier waarop kinderen hier hun eigen weg gaan, brengt veel eenzaamheid en verdriet in families waar de gemeenschapsband zo belangrijk is. Een christelijke gemeente kan een thuis proberen te zijn, maar niet alles compenseren wat vluchtelingen zijn kwijtgeraakt. Waar je ook bent, tot de dag dat Jezus terugkomt zal het leven veel moeiten kennen.
Hebreeën 4 zegt: door het geloof in Jezus kun je nu al iets van de rust van het beloofde land vinden, ook al zijn je omstandigheden misschien nog heel moeilijk. Het is belangrijk om als christelijke gemeente ook daadwerkelijk uit dat geloof te leven. Steeds weer zijn er voorbeelden van moslims die tot geloof kwamen en het ook zo hebben ervaren. Hun asielaanvraag werd afgewezen en ze moesten terug naar een land waar de doodstraf staat op bekering tot het christelijke geloof. Ze gingen in vertrouwen op God en dat vertrouwen werd niet beschaamd. God bewaarde hen en ze konden onder hachelijke omstandigheden getuige zijn naar familie en vrienden. Laten we samen met vluchtelingen vanuit die rust proberen te leven en zoeken waar God ons roept om in deze wereld dienstbaar te zijn.
Cees Rentier – predikant-directeur
