Barensweeën

In Markus 13 vergelijkt Jezus het geweld van oorlogen, hongersnoden en aardbevingen met barensweeën. Ook de apostel Paulus vergelijkt in Romeinen 8 de nood van de ‘zuchtende’ schepping met een barende vrouw. Het is een sprekend beeld voor de bewegende aarde die ook toen al regelmatig steden of stadsdelen verwoestte.

Met het beeld van een vrouw die op het punt staat een kind te krijgen, benadrukt het Nieuwe Testament dat er hoop is. Het lijden in deze wereld heeft niet het laatste woord. God heeft het laatste woord. Dat Woord is Christus die de macht van zonde en dood die ons gevangen houden, overwonnen heeft en is opgestaan uit de dood. De wereld in deze bedeling gaat voorbij, maar er is hoop. Wie met Christus gestorven is, mag ook delen in zijn opstanding en uitzien naar de dag dat Hij terugkomt en alles nieuw maakt.

Enkele dagen na de aardbeving in Turkije en Syrië hadden we een samenkomst voor Turkstalige gelovigen. Dat was al veel eerder gepland, maar we zagen het als Gods leiding dat er kort na de aardbeving een moment was waarop de Turkse christen in ons land elkaar konden ontmoeten. Bijna iedereen had familie of vrienden verloren. Sommigen vertelden hoe het hele dorp waar ze vandaan kwamen verwoest was. Er was veel verdriet dat men met elkaar deelde. Samen spraken we hardop Psalm 46 uit: Vertrouwen op God, al veranderde de aarde van haar plaats.

Het is mooi om te zien hoe actief de Turkse protestantse kerken zijn. Al vanaf de eerste dag van de aardbeving werken kerken uit het heel land samen. Niet om alleen maar medechristenen te helpen, maar om zonder onderscheid ieder te helpen die getroffen is. Bij een eerdere aardbeving in 1999 deden christenen dat ook en had dat een positief effect op de positie van christenen in de samenleving. Op een totale bevolking van ruim 80 miljoen, zijn er minder dan 20.000 christenen overgebleven van wat eens een overwegend christelijk land was. In de tijd van Paulus woonden er nog geen Turkse volken. Die kwamen eeuwen later en brachten de islam mee. Door oorlogen en migratie zijn er steeds minder Griekse, Armeense en Syrisch-Orthodoxe christenen overgebleven. Gelukkig groeit de kerk nu weer langzaam doordat Turkse en Koerdische mensen die als moslim zijn opgegroeid, christen worden.

In Syrië waren al veel hulpverleningsorganisaties werkzaam, in Turkije nog niet. Het is belangrijk om deze aardbeving aan te grijpen als gelegenheid om vanuit de Nederlandse kerken meer contact te leggen met de Turkse kerken. Met het grote aantal Turken in Nederland zou dat eigenlijk vanzelfsprekend moeten zijn. Kerken in steden of wijken in Nederland waar veel Turken wonen, zouden er goed aan doen een partnerschap aan te gaan met een kerk in Turkije. Leren van elkaars ervaringen, verbreedt het zicht op Gods werk en opent hopelijk ook onze ogen voor Turkse medelanders hier.

Cees Rentier – predikant-directeur