‘Ik heb zoveel gekregen. Dat mag ik doorgeven!’
Henk Visscher vertelt.
We zijn te gast bij Henk en Gerry Visscher in Apeldoorn. Ze zijn jonge zeventigers. Het is nu rustig in huis, maar dat is niet altijd zo en zeker niet altijd zo geweest. Een direct gevolg van het werk waar Henk, hierin ondersteund door zijn vrouw, zich nu al vele jaren met hart en ziel aan geeft.
Henk, je doet het werk al heel erg lang. Hoe houd je dat vol?
“Het werken onder en met vreemdelingen doe ik nog niet zo lang, ongeveer 25 jaar. Daarvoor was ik al wel bezig met kinder- en tienerclubs. Het werken met vreemdelingen (asielzoekers, statushouders) geeft natuurlijk vaak wel wat onregelmatigheid en onvoorziene situaties. Naast mijn gewone baan en het gezin was dat soms wel moeilijk, zeker omdat we zelf een chronisch ziek kind hadden. In 2011 stopte ik met mijn werk bij TNO. Dat gaf meer lucht. Maar het volhouden ervaar ik niet als een prestatie. Ik voel mij gewoon thuis tussen de vluchtelingen. En bovendien: het is niet mijn eigen bedrijf. Ik moet het niet doen, ik mág het doen. Iedere dag opnieuw mag ik iets doen. Wat dat is, daar bid ik dan ook voor. God zelf stelt de prioriteiten. Ik maak natuurlijk wel keuzes, maar in afhankelijkheid. Zo ervaar ik het.”
Bijbelstudie
Je hebt veel Bijbelstudie gedaan met allerlei verschillende groepen en talen, zoals Turks, Arabisch en Farsi. Die talen spreekt je niet, hoe kun je dan toch iets met elkaar doen?
“Er is vaak wel iemand bij die kan vertalen. En natuurlijk is de Bijbel in heel veel talen, in ieder geval die talen die je noemt, beschikbaar. Daar zorg ik ook voor, dat iedereen uit een eigen Bijbel in de eigen taal kan meelezen. Er zijn zoveel hulpmiddelen beschikbaar tegenwoordig. En dan is er nu ook de smartphone, met online Bijbels en vertaalprogramma’s. Mensen zijn daar heel handig mee!”
Welke methode voor Bijbelstudie gebruik je?
“Ik werk graag met het boekje ‘De boodschap van de Bijbel’. Dat is een bloemlezing van Bijbelteksten met korte verbindende tekst en wat uitleg, speciaal voor mensen met moslimachtergrond. Op deze manier leren de deelnemers aan zo’n groepje snel de grote lijn te zien een de boodschap van de Bijbel te begrijpen. En het is meertalig: Arabisch, Dari, Farsi, Turks, Engels, Frans en Nederlands, alles in één boekje. Dat is natuurlijk heel erg handig. Ook het boekje ‘Christelijk geloof – voor moslims die er meer van willen weten’ van Herman Takken is heel prettig om te gebruiken. Maar vaak neem ik ook alleen de Bijbel. Zo probeer ik de deelnemers te leren om in hun eigen Bijbel te lezen. Ik kies de gedeelten heel bewust. En dan gaat het om de vragen ‘Wat staat er, wat lezen jullie, wat is jullie reactie hierop?’ Zo nodig leg ik moeilijke woorden uit.
Samen uit de Bijbel lezen met mensen uit andere landen en culturen is geweldig om te doen. Ik leer daar zelf ook van. We lazen eens met enkele Iraanse vrouwen uit Genesis 3. Bij vers 16 werden ze kwaad! ‘Zie je, het zijn altijd weer de vrouwen die het zwaarst gestraft worden!’ Ja, ze waren erg gevoelig op dat punt. Ook wel begrijpelijk vanuit hun achtergrond en ervaringen. Maar ik vroeg ze toen om het gedeelte nog eens aandachtig en helemaal te lezen. Toen ontdekten ze dat Eva de moeder van Gods Redder mocht zijn (vers 15). Dat raakte hen toen heel diep: Dat een vrouw Gods Redder mocht voortbrengen! En ook dat Eva de moeder van alle levenden is geworden (vers 20). Dat had mij, als man en westerling nooit zo getroffen, maar hun wel.”
Wat waren de mooiste momenten in al deze jaren? En wat de moeilijkste?
“Die Bijbelstudies dus, meestal ’s avonds thuis, met een groepje vluchtelingen, daar heb ik veel fijne herinneringen aan. En dat mag ik nog steeds regelmatig doen (alhoewel het de laatste maanden natuurlijk wat anders liep i.v.m. de Coronabeperkingen). Ook van de koffiezanguurtjes die we zijn gaan houden heb ik vaak genoten. En ik niet alleen, vooral de mensen die daaraan meededen. Als mensen gaan zingen, komt er zoveel los!
Dit is het eerste deel van een artikel dat verscheen in ons kwartaalblad Oriëntatie, nr 140 (september 2020).
