Het licht van Jezus ontvangen en doorgeven

Demet is een Turkse christen die opgroeide in Nederland in een tolerant moslimgezin. Zij ontmoette de Heer Jezus toen ze werd stilgezet door twee zware beroertes en op zoek ging naar de betekenis van haar leven. Nu dient ze God trouw en vertelt zonder schroom het goede nieuws van Jezus aan de mensen om haar heen.

Waar ben je geboren en opgegroeid?

Ik ben geboren in Turkije in Erzincan. Ik was één jaar oud toen ik met mijn ouders in Amersfoort kwam. Daar ben ik opgegroeid in een Alevitisch gezin.[1] Ik ben als meisje beschermd opgevoed. In de winter mocht ik na zessen niet meer naar buiten. Mijn ouders kenden de cultuur in Nederland natuurlijk niet. Ze dachten: we zijn nu in een heidens land en daar mogen meiden alles, dus we moeten onze dochter behoeden.

Wat betekende het geloof bij jullie thuis?

Ik merkte niks van het geloof. Ik wist tot mijn twaalfde niet eens dat er verschillen waren tussen moslims, dat er Alevieten en Soennieten zijn. Op de middelbare school kwam ik daar achter. Mijn vader liet ons vrij. Hij zei: je bent een Aleviet, maar bij ons is iedereen gelijk; behandel iedereen zoals je zelf behandeld wilt worden. Later mag je zelf kiezen.

Wanneer heb je interesse gekregen voor het geloof?

In 2009 kreeg ik mijn eerste beroerte en in 2010 mijn tweede beroerte. Dan kom je dus ineens thuis te zitten. Het leek of mijn leven in één keer ophield. Daarvoor ging ik veel naar feesten met vriendinnen, ik rookte, ik dronk. Ik had een scheiding achter de rug en om mijn verdriet maar niet te hoeven voelen, ging ik feesten. Ik was boos op Allah. Ik dacht: Ik steel niet, ik lieg niet, ik leef oprecht… waarom word ik gestraft? Met mijn twee beroertes hoorde ik de moslims om me heen – niet mijn ouders – zeggen: God straft jou. Je zal wel niet geleefd hebben zoals Allah dat wilde.

Hoe ging het verder na je twee beroertes?

Het leven hield letterlijk op. Ik was altijd zo actief maar nu moest ik alles opnieuw leren: lopen, denken, praten, bewegen… Het was echt heftig. Ik werd toen opener voor het geloof. Ik dacht: er moet meer zijn.

Ik werd ’s nachts ook ontzettend lastig gevallen. Het voelde alsof iemand mij wilde laten stikken, ik kon niet meer bewegen. Ik ben echt geen bangerik maar op die momenten kon ik mijn ogen niet openen. Ik wist niet hoe ik moest bidden. Mijn moeder zei altijd: als er wat is, roep Allah, roep Mohammed, roep Ali. Dat deed ik maar er gebeurde niks.

Ik vertelde het aan mijn goede vriendin die christen is en zij kende iemand die voor mij kon bidden. Ik stuurde deze man een bericht maar ik kreeg geen reactie. Ik werd zieker en zieker. Ik dacht: er moet meer zijn, maar ik wist niets over Jezus.

Op een dag was ik bij mijn ouders. Ik wandelde buiten met mijn hondjes en de buurman van mijn ouders kwam naar buiten. Hij wandelde met mij mee en vroeg: ‘mag ik voor jou bidden?’ Ik dacht: waarom niet, maar wat gaat jouw gebed nou opleveren? Hij bad en ik voelde een stel handen die mij optilden en een enorme warmte! Ik voelde alle last van mijn schouders afglijden. Hij zei ‘amen’ en vroeg: ‘Weet je wie bij je was?’ Ik antwoordde: Jezus! Ik schrok zelf! ‘Ja, Jezus’, zei hij. Ik was verbaasd: wat zeg ik nou? Wie is Jezus?

Een korte tijd later ging ik naar Turkije. Elke nacht ervoer ik nog steeds die aanvallen. In Turkije ging dat gewoon door, zelfs tijdens de gebedsoproepen van de moskee. Op een dag ging een vrouw met ons koffiedik kijken: ze voorspelde de toekomst uit het koffiedik voor mijn zusje, mijn tante, en toen kwam ik. Maar tegen mij zei ze: ‘Ik kan jouw koffiedik niet kijken want er zijn geesten om je heen. Je wordt lastig gevallen. Je moet naar een kerk!’ Ik dacht: een strenge moslim die me zegt dat ik naar de kerk moet?!

Toen ik weer thuis kwam, kreeg ik nog geen week later antwoord van de man die ik eerder een bericht had gestuurd. Hij schreef: kun jij vandaag komen? Ik ben gegaan. Ik ging erheen en vertelde mijn verhaal. Hij zei: ‘Ik kan je helpen maar als jij niet gelooft in Jezus, help het gebed niet. Sta je ervoor open? Geef jij je hart aan Jezus?’ Ik zei: Ja, wat heb ik te verliezen? Ik heb alles geprobeerd wat de moslims zeiden, maar niks heeft geholpen, het wordt alleen maar erger. Ja, ik wil mijn hart aan Jezus geven.

Samen met zijn vrouw gingen ze voor mij bidden. Ik kende dat helemaal niet. Daar heb ik de aanwezigheid van God gevoeld. Ik stond daar en ze zeiden: doe je ogen dicht en wacht op wat God doet. Ineens was het net of ik naar een schilderij keek van een weiland met bomen. Zulke prachtige kleuren, zulke heldere bloemen, het is niet te beschrijven. En ik was totaal iemand anders. Ik was aan het dansen, uit liefde en uit vreugde was ik aan het dansen. Ik boog steeds en ik voelde de Heer voorbij gaan. Ik stond weer op en ik ging weer dansen en weer boog ik en Hij kwam voorbij. Na het gebed zei ik: Ja, Hij leeft! Ik heb hem echt gevoeld, Hij leeft! In één keer was de duisternis weg. Het was licht. Niet te beschrijven. Ik ging naar huis, het regende maar vóór mij was er een zonnestraal, er was licht. Thuis ging ik zitten en waar ik ook keek, zag ik Jezus voor me. Die avond ging ik slapen en de volgende dag werd ik wakker: ik was verlost. Ik voelde me zo vrij en licht.

Hoe ging het verder?

Ik ging met mijn vriendin mee naar een kerkje. Het was heel klein en we werden warm verwelkomd. De kerkdienst bleek in het gebouw te zijn waar ook de bijeenkomst van de cemevi^[2] werd gehouden! Een Aleviet die in het gebouw van de cemevi komt voor een kerkdienst! Dat zou ik zelf nooit hebben bedacht! Ik kende de Alevieten die daar kwamen. De man die daar saz-les gaf, speelde op mijn bruiloft. Ik schrok echt en dacht: wat moet ik zeggen als ik hem zie? Ik kwam als Aleviet binnen maar was op zoek naar Jezus. Voor moslims is dat een zonde die je begaat. Maar ik dacht: God weet wat Hij doet. 

Je vertrouwde dat God je leven leidde…

Hij leidde mij echt. Elke keer als ik een vraag had, dan kreeg ik ook antwoord. Ik zei: Heer, ik weet dat U leeft, dat U de weg bent, de waarheid en het leven. Maar mijn hersenen hielden het niet bij; na de beroertes leek het wel of ik soms geblokkeerd raakte. Sommige mensen leren Jezus kennen en worden meteen gedoopt. Ik zei: Heer, vergeef me, maar het gaat allemaal zo snel, ik kan het niet aan. Ik weet dat u de waarheid bent, maar ik wil mijn ouders niet kwetsen. Geef me alstublieft de tijd.

Ik was al vanaf 2015 zoekende. Eind 2018 begon ik naar de kerk te gaan. In 2019 ben ik pas gedoopt. Mijn vriendin is heel belangrijk geweest in mijn proces. Vroeger toen ze bij mij over de vloer kwam, begon ze al over Jezus. Maar ik zei tegen haar: Hou toch eens op met je Jezus, ik heb mijn Ali dus als je nog een keer over Jezus begint, dan ben je niet meer welkom! We waren toen jongvolwassen. Ze heeft het toen nooit meer over Jezus gehad, maar heeft al die jaren voor me gebeden.

Hoe reageerden je ouders uiteindelijk?

Toen ik het hen uiteindelijk vertelde, zei mijn moeder: prima, maar houd het voor jezelf. Ze was bang voor de reactie van de Turkse gemeenschap. Mijn vader zei: prima, als dat jouw pad is. Hij maakte zich totaal niet druk.

Hoelang heb je het geloof voor jezelf gehouden?

Totdat ik door een vriendin werd uitgenodigd voor koffieochtenden voor moslimvrouwen in de buurt. Ik kwam binnen en daar zaten al de Alevitische Turkse vrouwen die ik kende! Ik dacht: wat doen die Turken hier in de kerk?! Ik ben opgegroeid met hun kinderen. Ze bleken er al jaren te komen. Ik heb hen gevraagd: willen jullie Jezus echt leren kennen? Willen jullie Turkse Bijbelstudie doen? Zo zijn we daarmee begonnen. God weet wat Hij doet. Onze Alevieten moeten de waarheid leren kennen.

Hoe reageerde je omgeving toen je christen werd?

Van de Turkse vrouwen kreeg ik geen negatieve reactie. Ik heb mijn getuigenis gedeeld, maar ze waren open en luisterden. Nu gaan we al het derde jaar in van de Bijbelstudie met deze vrouwen. Ik merk dat ze steeds beter gaan begrijpen wie Jezus is. In het begin werd Ali er steeds bijgehaald, nu is er meer openheid.

Ik ben niet bang om het evangelie te delen. Dit jaar ben ik naar Turkije geweest en heb daar de kerk opgezocht. Dat was echt een bemoediging. Het heeft me de kracht gegeven om door te gaan en het evangelie te delen. In Turkije zijn mensen echt geïnteresseerd, ze lopen de kerk binnen. Ik dacht: Wow Heer! Maak alstublieft ook de Turken in Nederland wakker! 

Hoe ontdekte je dat er meer Turkse christenen in Nederland waren?

Ik bad: Heer, zijn er überhaupt Turkse christenen, of ben ik de enige hier in Nederland? Ik wilde op den duur ook mijn ouders het evangelie vertellen. Hoe zeg ik deze dingen in het Turks? Ik wilde dat leren. Na een tijdje ging ik op het internet zoeken naar ‘Turkse christenen’. Toen vond ik iets over Evangelie & Moslims en dat je contact kon opnemen als je vragen had met een zekere Hatice (een medewerkster van Evangelie & Moslims). Ik was verbaasd: een Turkse naam? Ik belde haar de volgende dag. Het was of we elkaar al jaren kenden! Zo is het begonnen dat ik ook de Turkse christelijke gemeenschap leerde kennen. Hatice nodigde me uit naar de Turkse samenkomst van Evangelie & Moslims. Het is zo belangrijk om deze Turkse christelijke gemeenschap te hebben. Ik moest leren om mijn geloof te beleven in het Turks.

Wat heeft het contact met Evangelie & Moslims voor jou betekend?

Het betekent heel veel voor mij. Het is een leerschool voor mij: het helpt mij meer Turks te leren en ook leer ik meer over het geloof en hoe ik het kan delen met mijn familie en vrienden. Als ik een vraag heb, of ik zoek informatie, dan bel ik de medewerkers. Ik heb ook de Filippus-cursus gedaan. Ik heb daar geleerd hoe ik een Bijbelstudie kan geven, hoe ik het moet aanpakken. En ik heb geleerd hoe ik de Bijbel beter kan lezen en begrijpen.

In wat voor opzicht is je leven veranderd?

Ik ben opnieuw geboren. Vroeger kon ik goed discrimineren, maar ik las in de Bijbel als eerste over liefde. Nu weet ik: de Heer heeft mij zo liefgehad, wie ben ik dan om mensen af te keuren? Zelfs mijn zoon zei: ‘Ik zie heel veel verandering in je. Je bent nu rustig.’ Daarvoor was ik heel snel boos. Nu luister ik en als iets me raakt dan bid ik: Heer, help me dat ik kalm blijf. Ik merk dat ik meteen naar God ren met alles. Dat geeft zo’n rust, zo’n heerlijk gevoel dat ik niet meer hoef te vechten want God kent me, God heeft me lief. Ook heb ik mijn ziekte een plek kunnen geven. We leven in een gebroken wereld, maar toch heeft God mij genezen. Mijn lichaam heeft nog mankementen maar ik ben innerlijk genezen, ik ben verlost.

Wat is je verlangen voor de kerken in Nederland?

Mijn verlangen is dat er meer openheid komt naar buiten, dat ze hun armen openen voor de mensen die zo verloren zijn. Dat ze Gods liefde laten zien zodat mensen de levende God leren kennen. Houd maaltijden en nodig de buurt uit. We moeten daarin volhouden ook als we nu nog geen vrucht zien. Mijn vriendin heeft al die jaren voor mij gebeden en nu ben ik een dochter van de levende God. 

[1] De Alevieten zijn een grote sji’itische stroming in Turkije met humanistische trekken en sterk afwijkende rituelen.

^[2] Een cemevi is een ontmoetingsplaats voor Alevieten.

Dit artikel verscheen in ons kwartaalblad Orientatie (nummer 157, december 2024)

Lees meer artikelen uit Oriëntatie online en/of meld u aan om het blad 4x per jaar gratis thuis te ontvangen.