Spring naar content

Getuigenissen

In het Turks

Getuigenis van iemand die Jezus leerde kennen

Hieronder een getuigenis. Meer getuigenissen vind je op www.isaruhallah.nl 
O’nun lekesiz, tertemiz ve kudretle dolu hayatını gördüm.

"Canım evladım", "Meleksin sen oğlum!" deyişini hatırlarım ben annemin. Ah hiç anlayamamışsın beni seneler boyu, seni aldattığımı fark edememişsin canım anneciğim. Sırtında taşırdın beni, yemez yedirirdin. Hep benim iyiliğimi isterdin. Boylu boslu fidan olayım isterdin canım anneciğim
Rüzgar gibi geçerdi günler. Neler geçti başımdan tahmin bile edemezsin, Bir falcı falıma bakmıştı Diyarbakır'da, Bana uzaklara gideceğimi, sarışın bir bayanla birlikte olacağımı söylemişti.
Daha başka neler söylemişti falıma bakan o hanım teyze hatırlar mısın? Evet uzaklara gittim, çok gezdim, çok yoruldum, Güller goncalar kokladım, sonra attım birer birer. Günü birlik ilişkilerle yabancılaştım.
Ardından para hırsı kapladı benliğimi, Eğer param çok olursa derdim az olur dedim, Ahh nasıl aldanmışım, Bataklığın birinden çıkıp öbürüne giriyordum. Her yeni deneyimin sonunda yeniden başlıyor, yeniden farklı şeyler deniyordum.
Bir gün kendimi sokakta yapayalnız buldum, Neydi beni eğlendirecek? Neydi beni güldürecek, beni mutlu edecek şey? Daldım gece hayatına, dans müzik, partiler, her türlü eğlence çeşitli arkadaşlıklarla günümü gün ettim. Sanki son noktaydı bu eğlenceler, oysa günler geçiyordu, bir eğlenceden öbürüne günler doluyordu, geri mi dönseydim acaba diye düşünürken Şeytan kulağıma fısıldayıp "Boşver! Dedi, boşver, gününü gün et, gencecik insansın, daha koca bir ömür var önünde, eğlen gül, tadını çıkar hayatın." Ben de bıraktım kendimi eğlencenin, coşkunun kucağına,
Lakin bir gün baktım belimde, dizimde bir ağrı, ne yapsam geçmiyor, ağrı kesiciler fayda etmiyor, doktorlar ne kadar test yapsa, rontgen çekse, uğraşsa ağrının nedenini bulamıyor. Hani gençtim, çakı gibiydim, önümde keyifli bir hayat vardı?
Ne olmuştu da ben bu hale gelmiştim, Hangin günahımın cezasını çekiyordum şimdi? Sonra korkular, kaygılar ve tedirginler başladı. Gençken ihtiyar gibi olmuştum sanki, bocalıyordum, kafam karmakarışıktı, ölümden korkmaya başladım, öleceğim günü düşünmeye başladım, Ben ölecektim ve etrafımda kalmış bir iki dostum gelecek, arkada kalanlara benim için, "Allah rahmet eylesin" diyeceklerdi. Ben bu dünyadan öylesine, anlamsızca, bir şey bırakmadan, bir şey yapmadan, göçüp gitmiş olacaktım. Evet herkes ölecek ama kim nasıl hatırlanacak, işte bu önemliydi. Ben iyi hatırlanacak ne yapmıştım, hele nereye gideceğimi bilmemek ölümden daha acı veriyordu. Gerçekten de iyiliklerim yetecek miydi beni cennete götürmek için.
Sevgili dinleyicilerim işte hayatımın ilk bölümünü bu şekilde özetleyebilirim. Çocukluğum gençliğim güle oynaya geçti, Büyüdüm, işim oldu, çok param oldu, aradığımı bulduğumu sanıyordum, dostlarımla eğleniyor, günümü gün ediyordum, Ancak gençliğimin baharında bir romatizma hastalığı baş gösterdi. Artık istediğim gibi yaşayamıyor ve hayattan hiç zevk almıyordum.
Kalbimde esenlik yoktu. Büyük bir boşluk içimi doldurmuştu, nefes alamıyordum, Sonra o sıkıntılı günlerden birinde birkaç İsa Mesih inanlısı çalıştığım stüdyoya gelip dua toplantılar ve kutsal kitap çalışmaları yapmaya başladılar.
İlk başta konuştuklarından hiç hoşlanmıyordum. Öyle dinsel bir hayata ne gerek vardı ki? Iyilik yapmak yetmez miydi?
"Kötülükten uzak dur! Kendi kendine duanı et ve güzelce yaşa! Çok iyilik yaparsan, günahından çok sevabın olursa tabii ki cennete gidersin."
Biz hep böyle duymuş, böyle öğrenmiş, böyle yaşamak gerektiğine inanmıştık.
Oysa dua edip kutsal kitap okuyan bu inanlılar yaptığımız ve yapacağımız hiç bir iyiliğin günahlarımızı kapatamayacağını, onları bastıramayacağını, onlara üstün gelmeyeceğini söylüyordu. Allah öyle kutsaldı ki O'nun huzuruna girebilmek için günahlarımızın tümünden yüzde yüz arınmamız gerekiyormuş,.. öyle söylüyorlardı.
Söyledikleri beni rahatsız ediyordu ve ister istemez gelecek ve öbür dünya için bir şüphe ile korku beni sarmıştı. Bu günahlı yaşamdan bıkmıştım, Yeni bir yaşamı özlüyordum, Yeni bir yaşamı istiyordum, keşke eski yaşamıımı silip atsam, yeniden, en baştan başlayabilseydim.
Acaba bu İsa Mesih inanlılarının söyledikleri gerçek olabilir miydi? Gerçekten İsa Mesih bana yepyeni bir yaşam verebilir miydi? Beni yepyeni, bir mutlu yaşama kavuşturur muydu? Sonsuz yaşama sahip olabilir miydim?
Bu merak içinde İncil'i aldım ve okumaya başladım. Mesih'in bana olan sevgisini gördüm, O'nun lekesiz, tertemiz ve kudretle dolu hayatını gördüm. İnsanlığın günahları için kendisini kurban olarak sunan bu olağanüstü kişinin benim günahlarım için de kurban olduğunu anladım. Beni ak yapağı gibi tertemiz pak ve arındırılmış bir yaşama kavuşturacağına inandım.O beni kurtarmak için çarmıhtaki ölüme, bütün acılara razı olmuştu. Ellerinden ve ayaklarından çarmıha çivilenmiş, mezara konmuş ama mezarda kalmamış, ölümün gücünü yenip dirilerek Şeytan'a karşı en büyük zaferi kazanmıştı.
Evet İsa Mesih herkesin kurtarıcısı olmak istediği gibi benim de kurtarıcım olmak istiyordu.

Ik kan me nog herinneren dat mijn moeder zei: "Mijn lieve zoon, je bent een engel! ". Lieve Mam, je hebt me jarenlang niet begrepen, je had niet door dat ik je bedroog!. Je droeg me op je rug en wilde altijd het beste voor mij. Je wilde mij graag groot zien worden, lieve mam. De dagen vlogen voorbij. Wat ik allemaal heb meegemaakt, zou je niet eens kunnen raden. Een waarzegster in Diyarbakir had al voorspeld dat ik naar verre landen zou gaan en trouwen met een blondine.
Weet je nog wat die waarzegster nog meer had gezegd? Ja, ik ben inderdaad naar verre landen gegaan, heb veel gereisd en ben uiteindelijk uitgeput. Ik heb ook vele kortstondige relaties gehad. Daarna ben ik in beslag genomen door geldzucht. Ik dacht dat ik minder zorgen zou hebben als ik meer geld had. Oh, wat ben ik toch misleid! Ik heb de ene fout na de andere gemaakt. Als ik de ene ervaring achter de rug had, begon ik weer met iets nieuws.
Op een dag kwam ik helemaal alleen op straat te staan. Wat kon mij nog plezier geven? Kon ik nog wel lachen of gelukkig zijn? Ik dook het nachtleven in. Ik plukte de dag en had een leven vol muziek, dans, feestjes en verschillende vormen van relaties. Het leek alsof dit allemaal het einde van alles was, maar het leven ging gewoon door. Toen ik een keer bedacht om terug te keren naar huis, werd er door de duivel in mijn oor gefluisterd: "Laat maar zitten, je bent nog jong, je hebt nog een heel leven voor je, geniet ervan!". Dat heb ik vervolgens ook maar gedaan. Ik heb me volledig overgegeven aan een leven vol plezier en genot.
Op een dag kreeg ik een pijn in mijn rug en mijn knie die op geen enkele wijze weg te krijgen was. Ik kreeg allerlei onderzoeken, maar de artsen konden niets vinden. Ik was toch jong en gezond? En had toch een mooi leven voor de boeg?. Hoe heeft het zover kunnen komen? Was ik aan het boeten voor mijn zonden? Later namen de angsten, zorgen en twijfels steeds meer toe in mijn leven. Ik begon er uit te zien als een oude man, worstelde met allerlei dingen, was verward, dacht over de dood na en kreeg er angst voor. Ik zou stilletjes doodgaan, zonder iets betekend te hebben en zonder iets zinnigs gedaan te hebben. Ik wist natuurlijk dat iedereen een keer dood zou gaan, maar ik vond het belangrijk hoe de mensen aan mij terug zouden denken. Wat had ik voor goeds gedaan? De onzekerheid waar ik naar toe zou gaan na de dood, was het meest pijnlijke. Had ik voldoende goede dingen gedaan om naar de hemel te kunnen gaan?
Beste luisteraars, dit is de samenvatting van het eerste deel van mijn leven. Ik had een fijne jeugd gehad. Ik werd ouder, kreeg een baan en verdiende veel geld en maakte veel lol met vrienden. Ik dacht eindelijk gevonden te hebben waar ik al die tijd op zoek naar geweest was. Ik stond net in de bloei van mijn leven, toen ik plotseling werd getroffen door een reumatische ziekte. Ik kon niet langer leven zoals ik wilde en genoot nergens meer van. Ik had geen vrede in mijn hart. Ik voelde een diepe leegte van binnen, het leek alsof ik niet meer kon ademen. Net in die benauwde dagen kwamen een paar christenen naar de studio waar ik werkte om bidstonden te houden en Bijbelstudies te geven.
In het begin vond ik de dingen die ze vertelden helemaal niet zo leuk. Waar was zo´n vroom leven nou voor nodig? Was het niet voldoende om goede daden te verrichten? "Wijk af van het kwade! Bid en leid een goed leven! Als je meer goede daden hebt gedaan dan slechte daden, ga je zeker naar de hemel." Dit was wat ik altijd gehoord, geleerd en geloofd had. Maar van de gelovigen die uit de Bijbel lazen, kreeg ik juist te horen dat geen enkele goede daad van ons, onze zonden kan bedekken of overwinnen. Ze vertelden dat God zo heilig is, dat om naar Hem toe te kunnen gaan, wij van al onze zonden gereinigd moeten worden.
De dingen die ze vertelden, maakten me onrustig en ik begon me zorgen te maken over het hiernamaals. Ik was mijn zondige leven zat en verlangde naar een nieuw leven. Kon ik maar mijn verleden wegwissen en helemaal opnieuw beginnen! Zou het waar zijn wat deze christenen me allemaal vertelden? Kon Jezus mij werkelijk een nieuw leven geven? Kon ik echt een nieuw en gelukkig leven leiden?
Kon ik het eeuwige leven krijgen? Uit nieuwsgierigheid begon ik in de Bijbel te lezen. Ik zag hoe groot de liefde van Jezus voor mij was. Ik zag wat een vlekkeloos, onberispelijk en glorieus leven Hij had geleid. Ik besefte dat deze buitengewone persoon die zich had opgeofferd voor de zonden van de hele mensheid, ook voor mijn zonden was gestorven. Hij gaf dat ik een schoon en onberispelijk leven kon krijgen. Hij heeft willen lijden en sterven aan het kruis omwille van mijn redding.
Hij is helemaal vastgespijkerd aan Zijn handen en voeten en in het graf gelegd. Maar Hij is niet in het graf gebleven. Door op te staan uit de dood, heeft Hij de dood overwonnen en de grootste overwinning behaald op de satan.
Ja, Hij wilde ook mijn Redder zijn net zoals Hij de Redder van elk mens wil zijn!

Scroll naar boven