Spring naar content

Een thuis voor Damla en haar dochters

Onder natte, grijze luchten rijden we de stad binnen. Hier hoopt een Turkse christenvrouw met haar drie dochters een nieuw bestaan op te bouwen. Na vier jaar in het ACZ te hebben gewoond, heeft Damla nu haar eigen plek gekregen.

We komen haar bezoeken om haar te feliciteren met haar nieuwe woning en om haar te bemoedigen. Ook hebben we een Nederlandse jonge vrouw uitgenodigd die meedeed aan de Insjallah cursus van Evangelie & Moslims en die we in contact willen brengen met Damla.

We doen onze schoenen uit in de gang, zoals dat de gewoonte is in de Turkse cultuur en stappen de huiskamer binnen. Turkse vloerkleden, meubels, de muren zijn nog kaal. De oudste dochter van Damla, al een tiener, komt even later binnen met haar jongste zusje die ze van school ophaalde. De drie zusjes kunnen al goed Nederlands spreken. De jongste springt vrolijk in het rond en speelt met haar vriendinnetje die mee kwam uit school. De twee oudere zusjes zijn wat gereserveerder over de verhuizing en het nieuwe begin: zullen ze vriendinnen vinden en geaccepteerd worden op hun nieuwe plek? Ze hebben al veel afwijzing en moeite meegemaakt op een jonge leeftijd. Zou het dit keer anders zijn?

Damla is een paar jaar geleden in het AZC tot geloof gekomen door het getuigenis van een Iraanse christenvrouw. Ze heeft een verlangen om God te kennen en is erg open om meer te leren, maar ze heeft ook veel meegemaakt waardoor ze soms worstelt met de trauma’s uit haar verleden. Deze vrouw en haar drie dochters, kinderen van de Koning, hebben een gemeenschap van christenen nodig die hen opneemt en liefheeft.

Na een half uurtje wordt er opnieuw aangebeld en komt Eva binnen. Zij ontwapent meteen met haar open uitstraling en oprechte interesse. Ze vertelt dat haar kerk een tienergroep en meisjesclub heeft waar de dochters welkom zijn. Als ze uitlegt waar het kerkgebouw staat, blijkt dit vlak bij de school van de oudste dochter te zijn. Ook blijkt dat een Turkse vriendin van Damla tegenover het kerkgebouw te wonen. Damla belt haar meteen op en vertelt over de kerk. Ze zegt in het Turks tegen haar vriendin: ‘Er is een dienst op zondag om 10 uur, je moet komen!’ Haar vriendin is geen christen. Het is mooi om te horen hoe vrijmoedig Damla haar vriendin uitnodigt terwijl die geen christen is.

Eva biedt aan om de familie te komen ophalen op zondagochtend. Er wordt druk overlegd en een plan gemaakt. Eva hoopt hen dan kennis te laten maken met degenen die de tienergroep en meisjesclub draaien. De kerk heeft in het verleden taalles aangeboden, en we hopen dat dit weer zal opstarten zodat Damla daar haar Nederlands kan oefenen. Ze begrijpt al best veel, maar durft nog niet goed spreken. Haar taalcursus begint binnenkort en zij is gemotiveerd om te leren.

We hebben een Turkse kinderbijbel meegebracht. De zus van Damla is op bezoek vanuit Istanbul, met twee kleine kinderen en haar zoontje begint meteen te bladeren in de bijbel. “Zou jij er ook graag een willen hebben?” vragen we haar, en ze knikt bevestigend. Zo is er weer een zaadje geplant in het leven van deze vrouw, die Jezus nog helemaal niet kent.



Scroll naar boven