Gods licht in de duisternis
Het AZC lag in een dikke waas van mist en miezer toen ik er vroeg in de middag aankwam. Ik kwam op bezoek bij Semra en andere Turkse vluchtelingen met de hoop om ze iets te kunnen vertellen over God… zou ik de kans krijgen? Semra stond al op me te wachten en samen liepen we naar het verblijf waar zij samen met andere Turkse vluchtelingen woont en wacht.
We zitten in een kale, kleine ruimte, maar Semra heeft Turkse thee gezet en ik krijg warme slippers aan mijn voeten – de schoenen gaan binnen uit. Een andere Turkse huisgenote komt erbij zitten en de vrouwen vertellen mij hun verhalen van verlies en verdriet, van onzekerheid en angst, het lange wachten, het gemis van hun kinderen en man.
Voordat ik naar hen toe ging, had ik gebeden om een bijbelgedeelte dat ik zou kunnen delen, maar niets kwam in mijn gedachten. Toch wilde ik graag wat voorlezen uit Gods Woord dat altijd kracht heeft, dus na een lange tijd van praten, luisteren en thee drinken haalde ik uiteindelijk het Nieuwe Testament uit mijn tas. Johannes 1 kwam in me op, een gedeelte dat ik de afgelopen dagen vaker had gelezen in het kader van advent. Ik las de eerste achttien verzen voor, en in de kille ruimte klonken de warme woorden, het levende Woord van God: “In het Woord was leven en het leven was het licht voor de mensen. Het licht schijnt in de duisternis en de duisternis heeft het niet in haar macht gekregen.” En wat later: “Niemand heeft ooit God gezien, maar de enige Zoon, die zelf God is, die aan het hart van de Vader rust, heeft hem doen kennen.”
Terwijl ik dat laatste las, realiseerde ik me dat die woorden wel eens hard zouden kunnen aankomen bij twee moslimvrouwen. Ik vroeg me af wat ze nu dachten, en even greep angst me aan: zou ons gesprek nu dichtklappen, voorbij zijn? Ik ben geen held. Ik kan vaak de juiste woorden niet vinden. Voordat ik alle moed verloor, zei ik snel, om mijn eigen aarzeling vóór te zijn: “Mag ik voor jullie bidden?”
De reactie van de vrouwen was verrassend: beiden zeiden ze een hartgrondig: “Ja, heel graag!” De tweede vrouw schoof haar stoel wat dichter naar mij toe en zo zat ik tussen hen in en bad voor hen beiden. De woorden van Johannes klonken terug in mijn gebed: Gods licht, het licht van Jezus, schijnt in hun duisternis. Na het gebed waren ze allebei in tranen. Ik realiseerde me dat het een enorme troost is voor deze vrouwen dat God hen hoort en ziet. Hij gebruikt hiervoor eenvoudige mensen, ook zwakke mensen die niet altijd goed uit hun woorden komen. Het is Zijn Woord dat kracht heeft en de duisternis verdrijft.
